Kahramanmaraş merkezli sarsıntılara Adıyaman’daki meskeninde yakalanan Mehmet İhtimam, annesi ve ağabeyiyle Ankara’da kaldığı yurtta, depremzedelere yemek dağıtımından paklığa kadar her işe istekli dayanak veriyor.

Adıyaman’ın merkez ilçesinde yaşayan 25 yaşındaki Mehmet İtina, sarsıntıya annesi, babası ve ağabeyi ile kaldığı meskenlerinde yakalandı. Zelzelenin akabinde bulunduğu binadan çıkmayı başaran İtina, yıkılan binalardaki insanların yardımına koştu.

Aynı vakitte AFAD gönüllüsü olan İhtimam, enkaz altından çıkan yaralıların hastanelere ulaştırılmasında gruplara yardımcı oldu.

Daha sonra ailesiyle Gençlik ve Spor Bakanlığının Ankara’nın Çubuk ilçesindeki yurduna yerleşen İtina, yurtta kalan başka depremzedelerin yaralarını sarabilmek için burada da birçok çalışmada istekli yer aldı.

Yurtta toplumsal marketteki eserlerin ayrıştırılmasından depo düzenlemesi ve yemek dağıtımına kadar her işe yardımcı olmaya çalışan İtina, bu fedakarlığını fark eden yemekhanenin işletme sahibi tarafından işe alındı.

Özen, artık annesi ve ağabeyi ile kaldığı yurdun yemekhanesinde depremzede ailelere yemek dağıtıyor.

“Hava aydınlanmaya başlayınca her tarafın yıkıldığını gördük”

Yaşadıklarını AA muhabirine anlatan Mehmet İhtimam, sarsıntı anında büyük bir sarsıntıyla uyandıklarını söyledi.

Dışarı çıkmaya çalıştıklarını ancak sarsıntının tesiriyle kapıların sıkıştığını belirten İtina, “Evimiz yıkılmadı fakat içerdeki duvarlar hasar aldı. Sarsıntı bittiğinde dışarı çıkabildik, hava çok karanlık olduğu için ne olduğunu anlayamadık. Hava aydınlanmaya başlayınca her tarafın yıkıldığını gördük.” diye konuştu.

Kendine geldiğinde enkaz altında kalan insanların yardımına koştuğunu aktaran İhtimam, şunları kaydetti:

“Enkazdan çıkarılan yaralıların hastaneye ulaştırılmasına yardımcı oluyorduk. Zati istekli AFAD takımındaydım. Elimden geldiği kadar gruplara yardımcı olmaya çalıştım. Meskenimiz ağır hasar aldığı için Ankara’ya gelmek zorunda kaldık. Burada oturmaya gönlüm razı olmadı. Burada çalışanların da çok yorulduğunu gördüm. Elimden geldiği kadar bir şeylerin ucundan ben de tutmak istedim. Kıyafetlerin düzenlenmesi, depolardaki su ve besinlerin düzenlenmesinde yardımcı oldum. Sonra yemekhaneye geçtim. Burada çalışmak bana çok yeterli geliyor. Boş oturmaktansa en azından elimizden bir şeylerin gelmesi çok hoş.”