Depremin birinci günlerinde göz yaşları içinde yardım isteyen, kendi kayıpları ve acılarını bir yana koyup nerede ne eksik var ise canla başla çalışan iki isim… Hatayspor Teknik Yöneticisi Volkan Demirel ile eski ulusal futbolcu Gökhan Zan… Bu süreçte en hürmet duyduğum, gözümde de gönlümde de tahta oturttuğum beşerler oldu. Gökhan Zan, ‘Omuz Omuza gecesine katılmak için eşi Müge Zan ile İstanbul’daydı. Kaldıkları otelde buluştuk.

“LÜTFEN BİZİ UNUTMAYIN”

Görüntülü röportajını da izleyebileceksiniz lakin iki kıymetli şey söyledi Zan: Bir, ‘Normalleşmek demek unutmak demek. Bizi lütfen unutmayın.’ İki, ‘Afetin dini, lisanı, ırkı olmaz. Kıymetli olan insan olmaktır. Bugüne kadar ne sarsıntılar ne savaşlar gördü Hatay lakin Alevisi, Sünnisi, Hristiyanı, Musevisi, Türkü, Kürdü ile huzur ve barış içinde yaşayan bu çok kültürlü, kadim memleketi kimseler yıkamadı. Gelin bu mirası tıpkı formda gelecek jenerasyonlara aktaralım.”

“YARDIMA KOŞANLARA ÇOK MİNNETTARIZ”

-Öncelikle çok geçmiş olsun ve hepimizin başı sağ olsun.

Çok teşekkür ediyoruz. Hem burada hem de dünyanın dört bir yanında yaşayan Türk halkına ve hiç tereddütsüz yardıma koşan dünya halklarına bu dayanışmayı, birlik ve beraberliği sergilediği için şahsım ve tüm depremzedeler ismine çok teşekkür ediyorum. Uygun ki varsınız.

-6 Şubat’tan beri eşiniz Müge ile bir fiil alandasın, yardımlara koşuyor, yaraları sarmaya çalışıyorsun. Şu an bölgede en temel gereksinimler neler?

Bence şu an en temel muhtaçlık sağlıklı ve kalıcı barınma koşullarınınprefabrik yapıların- bir an evvel sağlanması. Vakit kaybetmeden organize olmalıyız. Koordineyi düzgün asiste edebilecek profesyonellere de muhtaçlığımız var. Zira yaşlılarımız var, çocuklar var, engelliler var, bakıma muhtaç bireyler var. Birtakım köylerimizde tuvalet yok, su yok. Hijyen sorunları olan ve hatta suların test edilmesi gereken birtakım bölgeler var. Çünkü kanalizasyon suyunun olağan suya karışma ihtimali ağır. Sıhhat Bakanlığı başta yetkililerden ricamız hassasiyetle bu durumu gözlemlemeleri. Zelzeleden sağ kurtardıklarımızı hastalıktan kaybetmeyelim.

“ZENGİN, YOKSUL EŞİTLENDİ”

Bireysel yardımların kimilerini getirip yolun kenarına boşaltıp, gidiyor tırlar. Bu, onur kırıcı bir durum. Unutmayın ki bu insanların da sizin üzere konutları, otomobilleri, memnun bir aileleri, eşyaları, kıyafetleri vardı. Çöp yığını formunda bırakılan o yardımların içinden bir şeyler bulmaya çalışmak… Küçük düşürücü bir durum. Bu beşerler zati büyük bir travma yaşıyor, kaybedecek hiçbir şeyleri kalmamış. En azından bu yardımları STK’lar, AFAD, Kızılay ya da AHBAP üzere yardım kuruluşları ile organize biçimde yaparlarsa hem kimsenin gururu kırılmaz hem de yaralarına merhem oluruz. İnan bana afet, felaket denilen bu durum zengini, yoksulu, genci, yaşlısı… Herkesi eşitliyor.

“GÖREVİMİ YAPTIM’ DEMEMELİ”

-Milyonlarca insan tıpkı ve maddi yardım yaptı ve yapmakta. Ne hissediyorsun?

Minnettarlığımı sözler ile söz edemem. Var olsunlar. Yalnız küçük bir ricam, daha doğrusu endişem var. Şu an birçok yardım toplandı lakin süreç uzun. Haklı olarak, ‘Görevimi yaptım’ deyip kenara çekilebilir beşerler. Sahayı bilen biri olarak şunu demek isterim ki yardımları programlı ve sürdürülebilir bir hale getirmek büyük kıymet arz etmekte. Getiremezsek badireler daha da büyüyebilir.

“HATAY ARTIK ŞAHSİ MESELEDİR”

Birçok inanca ve medeniyete beşiklik eden, tarihi dokusu ile çok kıymetli ve özel bir kent Antakya. Kültürel zenginliğimiz bilinenden daha büyük. Bugüne kadar ne sarsıntılar ne savaşlar gördü bu kadim kent ve insanları. Hiçbiri ‘bizi’ yıkamadı. Bu kadim topraklar nasıl bugüne kadar birebir demografik yapı ve kültür- barış ve huzur içinde dimdik geldiyse, bu kutsal emaneti gelecek nesillere tıpkı biçimde miras bırakmak da bizim misyonumuz.

Ulu liderimiz Mustafa Kemal Atatürk, ‘Hatay benim şahsi meselemdir’ demişti. Hatay yalnızca ceddimiz ve Hataylıların değil 86 milyonun da şahsi problemidir artık. Kentimiz tekrar inşa edilirken farklı kültürlerin birarada huzurla yaşadığı bu demografik yapı da yine inşa edilmelidir. Afetin dini, lisanı, ırkı olmaz. Kıymetli olan insan olmaktır. Dayanışma ve birlikteliğin temelinde insan olmak yatar.

“BİNAMIZIN DUVARLARI PATLADI”

Zelzeleye eşi Müge, annesi ve zihinsel engelli kardeşi Ali ile Antakya’daki meskenlerinde yakalanmışlar. O anları eşi Müge Zan ile şöyle anlatıyorlar: “Uykudan büyük bir sallantı ile uyandık. Zelzele olduğunu kavramamızla Ali’nin koşarak bizim odaya girmesi bir oldu.

“1.5 DAKİKA BİR ÖMÜR GİBİYDİ”

Dolap yatağına düşmüş, son anda koşmuş. Ağlıyordu çok kötü. Annem geldi sonra. Başımıza yastık koyduk ve çabucak konum aldık. O bir buçuk dakika bir ömür üzere geldi bize. Hiç bitmeyecek sandık. Sonra bir anda duvarlar patladı. Ağır hasar var bizim binada.

“YARDIM ETMEK BİZE YETERLİ GELİYOR”

Sarsıntıdan çok beni aşağı indiğimdeki görüntü mahvetti. Yağmur yağıyor, fırtına var. Sırılsıklam ve pijamalarlayız, kapkaranlık ve harabe bir sokak. Bizim yaşadığımızda büyük bir travma. Bazen bize ‘Biraz dinlen’ ya da ‘Uzak kal, kafanı dinle’ diyenler oluyor. Tahminen de haklılar. Lakin herkesin acı ile baş etme hali farklıdır. Bize yeterli gelen şey o insanlara- memleketimize yardım etmek.”

“AİLEN, AKRABALARIN ANILARIN ARTIK YOK”

Hayatı algılayışımız artık çok farklı. Yani biri gelip sinemasını çekse, yalnızca 1.5-2 dakika içerisinde her şeyin yok olacak… Ailenizi, akrabalarınızı, komşularınızı, anılarınız yok olacak deseler asla inanmazsınız. Bu Sarsıntı değil, yüzyılların felaketi. Oraya gitmeyen, acıyı görmeyenin bu dediklerimi anlaması mümkün değil. Bir uyanıyorsun; kimsen yok. Yaşadığın, anılar biriktirdiğin kent yok! Beşiktaş’ta, Galatasaray’da, Ulusal Kadro’da oynarken kazandığım kupalar, madalyalar, fotoğraflar, anılar… Hepsi gitti. (Müge Zan: Şükrediyorum tekrar de kocam yanımda, aile yanımda.)

“ALIŞ VERİŞ YAPARKEN UTANDIK”

Bu ortada üzerimdeki bu grupları falan yeni aldık. Yanlış anlaşılmasın lütfen. Bizim hiçbir şeyimiz kalmadı, ne kıyafet ne öbür bir şey… Buraya günlerdir giydiğimiz eşofmanlarımız ile geldik. Bu söylemekten asla utanmıyorum, gocunmuyorum. Bu ayıp değil. Milletimizin karşına çıkacağımız için, biraz daha düzgün çıkalım dedik, ondan alışveriş yaptık fakat inan alışveriş yaparken bile utandık. Güya buraya alışverişe gelmişiz üzere… O denli bir psikoloji işte. Hiçbir şeyden keyif almıyoruz. Keskin bir acı var içimizde.

“KÖYLERDE YARDIMA ÇOK MUHTAÇLIK VAR”

-Yardımlar yerlerine ulaşıyor mu pekala?

Elbette. Lakin şöyle bir durum var göz arkası edilen. Çadır kentler kuruldu lakin merkezde yaşayan birçok insan da yakın köyler ya da kırsal kısımlarda yaşayan akrabalarının yanına göçtü. 500 haneli köy oldu 5 bin hane. Köye yardım geliyor ancak 500 hane için. Anlayacağın yalnızca köy ahalisi değil yanlarına sığınanlar için de çadır ve erzak lazım. Yetmiyor gelenler, az ve yavaş kalıyor yardım. Devletimizden ricam kırsal bölgelere bunu da gözeterek daha çok yardım yapması.

“O PARAYA MUHTAÇLIĞI OLAN VAR”

Gelirken taksiye bindik, taksici tanıdı. Para almak istemedi, ‘Abi sen o parayı muhtaçlığı olan bir aileye ver benim adıma’ dedi. Hakikaten oturup, ağladım. Gurur duydum halkımızla. Asla yalnız hissetmedim. Devletimizden ricam kırsal bölgelere bunu da gözeterek daha çok yardım yapması.

“KADERİMİZE TERK ETMEYİN”

-Yavaş yavaş olağanlaşma de konuşuluyor…

Bu beni korkutuyor. Zira olağanlaşmak demek unutmak da demek. Bizlerin unutulmasından çok korkuyorum. Kalbi bizimle atan tüm vicdan sahiplerinden ricam ne olur unutmayın! Lütfen bizleri yazgımıza terk etmeyin.