Kahramanmaraş merkezli sarsıntılarda 3 katlı binanın enkazında hayatını kaybeden 17 yaşındaki ikizler Alican ve Emrecan İnce, hiç ayrılmadıkları hayatlarında mevte de el ele gitti.

Ömer, eşi Fikret, 17 yaşındaki ikiz çocukları Alican ve Emrecan İnce, “asrın felaketi” olarak nitelenen, merkez üssü Pazarcık ilçesi olan birinci zelzelede Kahramanmaraş kent merkezinde bulunan, ailece yaşadıkları 3 katlı konutun göçmesi sonucu enkaz altında kaldı.

Daha evvel 17 Ağustos 1999 Marmara ve 12 Kasım Düzce sarsıntılarında istekli kurtarma grubunda hayat kurtaran baba Ömer İnce, sarsıntı anında eşi ve çocuklarını inançlı alana götürmek istedi fakat konutunun göçmesi sonucu bunu başaramadı.

Eşini yanına alabilen İnce, oluşan hayat boşluğunda enkaz altında kaldı. İkizlerine seslenen baba İnce, Emrecan’dan ses aldı ancak öbür oğlu Alican’dan ses alamadı. Eşine sessizce “Alican öldü lakin Emrecan yaşıyor, onu sakin tutmaya çalışalım.” telkininde bulunan Ömer İnce, yaklaşık 10 saat boyunca kurtarılmayı bekledi.

Dışarıdan gelen sesleri işitince kurtulacaklarını anlayan baba, ikiz çocuklarından Emrecan’ın “Baba dayanamıyorum, öleceğim. Hakkınızı helal edin.” dediğini duydu ve oğluyla karşılıklı haklarını helal ettiler. Makul bir müddet sonra Emrecan’dan da ses alamayan çiftin kederleri ikiye katlandı.

Komşuları ve yakın akrabaları tarafından bulundukları yerden çıkarılan Ömer ve Fikret İnce çifti, hastanede ayakta tedavi olur olmaz çocuklarını çıkarmak için yıkılan konutlarının bulunduğu enkaza geldiklerinde ikiz evlatlarının cenazelerine el ele tutuşmuş halde rastladı.

Müzik sevdalısı çocuklarının cenazelerini yan yana toprağa veren İnce çifti, ikiz evlatlarından geriye kalan bağlamaları enkaz altından ziyan görmeden çıkarmanın buruk memnunluğu ile onlardan geriye kalan bağlama çaldıkları görüntüyü izliyor.

İkizlerini toprağa vermenin ıstırabını yaşayan baba Ömer İnce, sarsıntı anı ve daha sonra yaşadıklarını AA muhabirine anlattı.

Deprem olur olmaz konutlarının çok kısa mühlet sonra çöktüğünü lisana getiren İnce, “Daha evvel Kahramanmaraş’ta sarsıntılar oluyordu. Bilim adamları burada büyük bir zelzele olacağını söylüyorlardı. Ben birebir vakitte istekli bir arama kurtarma takımında yer alıyordum. Zelzelenin başlaması ve meskenin çöküşü 5 saniyeyi bulmadı. Sarsıntı kaç saniye sürdü bilmiyorum lakin bunun 5 saniyesini ayakta, geri kalanını göçük altında yaşadık. Çocuklara yalnızca ‘Küçülün, çökün’ dedim. Yalnızca bu kadarını hatırlıyorum.” diye konuştu.

“Hakkınızı helal edin, ben ölüyorum”

Göçük altında kaldıktan sonra eşi Fikret’in yanında olduğunu görüce çocuklarına seslendiğini anlatan İnce, göçük altında kaldıkları yaklaşık 10 saati şöyle anlattı:

“Deprem durunca ben ‘Kim hayatta?’ diye seslenmeye başladım. ‘Alican’ dedim, ses alamadım. ‘Emrecan’ dedim, o ses verdi ve ‘Baba ben buradayım fakat nefes alamıyorum.’ dedi. Emrecan annesine yakındı, neredeyse kucağındaydı. Göçük altında daima birbirimize takviye olduk. Eşim bana, ben Emrecan’a. Emrecan, muhakkak bir müddet sonra zehirlendiğini söylemeye başladı. Üzerine beton modülü düşmüş. Kan kusuyordu. Halbuki doğal gaz kokusu sandığı kan kokusuydu. Oğlum dayanamadı, bizden helallik istedi. ‘Baba, anne hakkınızı helal edin. Ben ölüyorum.’ dedi. Helalleştikten sonra yavrum şehadet getirdi. 5 dakika sonra sesi soluğu kesildi. Yarım saat sonra da bizi göçük altından çıkardılar. Çok sıkıntı bir süreçti. Çocuklarımız gitti lakin biz ayaktayız. Ciğerimiz yanıyor. Biz enkazdan 10-11 saat sonra çıktık ancak canımızın yarısını da enkazda bıraktık.”

Hayatını kaybeden çocuklarının etkin ve çevrelerince sevilen gençler olduğunu söyleyen acılı baba, ikizlerin bilhassa spor ve müzikte çok uygun olduğunu lisana getirdi.

Bağlamaları sağlam kalmış

Evlatlarının okul hayatları boyunca daima birebir sınıfta olduğunu anlatan İnce, şöyle devam etti:

“Dünyaya el ele geldiler, dünyadan giderken de el eleydiler. Cenazeleri enkazdan çıkarken birbirlerinin elini bırakmamışlardı. Bu yıl üniversiteye hazırlanıyorlardı. Pilot olmak istiyorlardı. Dersleri de çok yeterliydi. ‘Uçmayı seviyoruz baba. Biz pilot olacağız.’ diyorlardı. Artık melek olup uçtular işte. İkisi de yeterli bağlama çalardı. Bağlamalarına hiçbir şey olmamış. O kısım ayakta kalmış. Kitaplar o kısmı korumuş. Bağlamalarının ikisi de sağlam. Onları aldım. Yalnızca bağlamalar sağlam kalmış meskende. Emrecan daha çok halk müziği, Alican arabeske meraklıydı. Ben onlardan Orhan Gencebay çalmalarını isterdim. Birlikte çalıp söylerdik. Balkona çıkıp söylemeye başladığımızda komşularımız onlardan istek müzik isterdi.”

Ömer İnce, zelzelede ikizlerinin yanı sıra kardeşi, yengesi ve yeğenini de kaybettiğini kelamlarına ekledi.